Dekontaminacja obiektów użyteczności publicznej metodą UVC – nowe rozwiązania

Sytuacja pandemiczna wymusza nowe spojrzenie na zasady organizacji działań, a także wpływa znacząco na weryfikację metod i wyposażenia sprzętowego. Obecnie stosowane zasady tzw. „dekontaminacji mokrej” nie mogą być wykorzystywane w każdym przypadku. Dlatego obecnie wprowadza się tzw. dekontaminację suchą z wykorzystaniem lamp wytwarzających promieniowanie UVC. Zagrożenie wirusem COVID-19 (ze względu na jego zasięg) wprowadziło konieczność weryfikacji stosowanych metod. Metody „mokre” wykorzystujące roztwór nadtlenku wodoru w stężeniu 12% z aktywatorami jonami srebra, pomimo wysokiej skuteczności bakterio- i wirusobójczej, powodują jednak możliwość negatywnego oddziaływania na organizmy żywe ze względu na żrące działanie nadtlenku wodoru. Ponadto metoda ta może powodować negatywny wpływ na urządzenia elektroniczne. Stąd ograniczony zakres jej stosowania. Drugą metodą powszechnie popularyzowaną jest ozonowanie. Ozon, który powstaje w atmosferze na skutek reakcji fotochemicznych, w których biorą udział tlenki azotu, lotne związki organiczne, metan i tlenek węgla. Ze względu na właściwości ozonu, który w swoim oddziaływaniu prowadzi do przyśpieszenia procesów biologicznych, możliwe jest zastosowanie tej metody do inaktywacji części bakterii i wirusów. Stopień skuteczności będzie zależeć od długości oddziaływania i jego stężenia w powietrzu. Według danych Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny inaktywacja 90% cząstek wirusa następowała przy iloczynie stężenia i czasu kontaktu wynoszącym 0,34-1,98 mg/m3/min, a 99% – odpowiednio przy 0,80-4,19 mg/m3/min. Ozonowanie Dawka ozonu wymagana do uzyskania analogicznego stopnia inaktywacji...