Pułapki wodne w działaniach gaśniczych

Pułapka wodna to nie tylko termin znany z eksploracji jaskiń, ale także termin rozpoznawalny w działaniach gaśniczych. W naszym kraju problem ujrzał światło dzienne w 1997 r. za sprawą artykułu w czasopiśmie branżowym. Zagrożenie wynika z faktu podejmowania przez strażaków słusznej decyzji co do schładzania warstwy gorącej w pomieszczeniu objętym pożarem, ale z drugiej strony sprzymierzeńcem w tym zamiarze taktycznym nie jest znaczne zwiększanie swojej objętości przez parująca wodę (nawet ponad 1700 razy). Jak powszechnie wiadomo, warstwa gorąca (inaczej zwana warstwą podsufitową, a w USA – górną) zawiera gorące produkty spalania i najlepszym podejściem w celu ugaszenia ognia jest podawanie wody bezpośrednio w jej kierunku (a nie do płomieni). Takie działanie niesie za sobą jednak ogromne zagrożenie dla strażaków znajdujących się w najbliższej odległości od strefy spalania. Podanie prądu wody zaraz po wejściu do pomieszczenia wprost przed siebie wzburzy i tak względną równowagę termiczną (załamanie strefowego modelu pożaru). W efekcie może to doprowadzić do zjawiska nazwanego „pułapką wodną”. Parująca woda gwałtownie powiększa swą objętość (przy pełnym odparowaniu 1 litra wody to 1720 litrów pary), a powstająca para miesza się z warstwą podsufitową, która błyskawicznie obniża się do poziomu podłogi. Dymy i gazy pożarowe są nie tylko gorące (ok. kilkuset stopni Celsjusza), ale i toksyczne. Dla ratowników (ale także uwięzionych w budynku osób) istnieje poważne niebezpieczeństwo zarówno poparzeń, jak i zatrucia. Oparzenia jako jeden z najczęstszych urazów strażaków Relacje amerykańskich...