Uprawnienia kierującego działaniem ratowniczym – interpretacja praktyczna oraz uzasadnienie formalnoprawne

Organizowanie działań ratowniczych jest procesem złożonym. Każde zdarzenie doprowadzające do interwencji podmiotów i służb ratowniczych jest zdarzeniem wymagającym indywidualnego podejścia oraz szczególnego zaangażowania podmiotów uczestniczących w jego likwidacji. Zarządzanie działaniem podmiotów uczestniczących w zdarzeniu wymaga wiedzy, doświadczenia oraz świadomości skutków formalnoprawnych wynikających z podejmowanych decyzji. O tym, że kierowanie działaniem ratowniczym nie jest działaniem łatwym, świadczą niejednolite definicje określające samo działanie, jak i precyzujące, kto może być kierującym działaniem ratowniczym, zawarte w obowiązujących podstawach prawnych. Kierowanie działaniem ratowniczym najogólniej ujęte zostało w rozporządzeniu regulującym zagadnienia organizacji Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego, gdzie mówi się, że jest to „planowanie, organizowanie, nadzorowanie i koordynowanie działań ratowniczych” (1). Zapis ten bardzo ogólnie wskazuje, w jaki sposób kierujący działaniem ratowniczym (KDR) powinien organizować dane działanie ratownicze. Pozorność ta może być zgubna, jeśli nie zagłębimy się w precyzowanie znaczenia pojęciowego powyższych zapisów. Prawa KDR Wstępując w  rolę KDR, należy mieć świadomość praw i obowiązków, jakie ciążą na kierującym. W aspekcie praw KDR należy zasadniczo wskazać podstawowy dokument, jakim jest rozporządzenie regulujące kwestie uprawnień kierującego działaniem ratowniczym (2). Rozporządzenie to jest głównym dokumentem regulującym zakres praw przysługujących KDR oraz wymogi, które należy spełnić, by móc pełnoprawnie skorzystać z danego uprawnienia. Zasadniczo należy podkreślić, że bez względu na poziom kierowania działaniami ratowniczymi, na którym jest ono...